25 June, 1993: Roraima, Brazil

[in English]
25 June, 1993

Now that we’ve arrived in northern Brazil, we set out to find a suitable site to work. Laurie and Jan had specific ideas of the type of forest they were looking for. We talked to a guy at IBAMA who gave us several areas to look at. We drove out on these old dirt roads and didn’t see much until we went down the military road 10 km North from Caracaraí, which led to the Rio Ajapurí. Unlike a lot of the pasture-land in the area, the forest looked semi-intact, which is what Laurie and Jan were looking for. On the far side of the river is a Yanomami Reserve. This river is part of the Rio Branco drainage, which we crossed on ferry on the way to Caracaraí and runs right next to that town.

Down by the river we met a local ranch owner, who after some conversation, agreed to let us use his land to collect on. He was even nice enough to let us use an unused building at the fazenda, which is 40-50 km west of Caracaraí. The owner even arranged to have a woman cook for us, all free of charge. The best part is there is some nice forest that backs up to the property. It looks fairly promising. Since we arranged all of this before lunch, we spent the afternoon looking around a cerrado-type area we passed just outside of town. In this area we found some Bufo granulosus (currently Rhinella granulosa), a Pseudoboa, and some tadpoles.

That night we went out driving the roads. We caught several snakes (Leptodeira, Leptophis), a road-killed amphisbaenian, and many frogs (Bufo [=Rhinella], Leptodactylus, Hyla and others).

Laurie (as we approached restaurant for lunch): “That food is good.”
Robin: “How can you tell?”
Laurie: ‘Nobody appears to be getting sick.’

Of course, lunch was carne de sol, which is meat salted and hung in the sun to dry. As Laurie warned, the bacteria load can be quite high, so there’s usually a digestive cost to this adventure. This is especially true in the wet season when the meat doesn’t quite dry right. Indigestion is just the start. Quite the experience. It was super salty, which is probably the only thing I didn’t like about it. However, I kept tasting it well until the next day. Yuck. Unfortunately, the digestive upset was such that I had to take Imosec to feel better. Moral of the story: immediate sickness from a sketchy meal should not be expected.

Previous:
24 June, 1993

Next:
26 June, 1993
.
.
.
[em português]
25 de junho de 1993

Agora que chegamos ao Norte do Brasil, partimos em busca de um local adequado para trabalhar. Laurie e Jan tinham ideias específicas sobre o tipo de floresta que procuravam. Conversamos com um cara do IBAMA que nos deu diversas áreas para analisarmos. Seguimos por essas velhas estradas de terra e não vimos muita coisa até descermos pela estrada militar, 10 km ao norte de Caracaraí, que levava ao Rio Ajapurí. Ao contrário de muitas pastagens da região, a floresta parecia semi-intacta, que era o que Laurie e Jan procuravam. Do outro lado do rio fica uma Reserva Yanomami. Esse rio faz parte da drenagem do Rio Branco, que atravessamos de balsa a caminho de Caracaraí e passa bem próximo àquela cidade.

Perto do rio, encontramos um proprietário de uma fazenda local que, após alguma conversa, concordou em nos deixar usar suas terras para coleta. Ele foi até gentil o suficiente para nos deixar usar um prédio não utilizado na fazenda, que fica entre 40 e 50 km a oeste de Caracaraí. O proprietário até providenciou para que uma mulher cozinhasse para nós, tudo de graça. A melhor parte é que há uma bela floresta que dá acesso à propriedade. Parece bastante promissor. Como combinamos tudo isso antes do almoço, passamos a tarde olhando uma área tipo cerrado pela qual passamos nos arredores da cidade. Nesta área encontramos alguns Bufo granulosus (atualmente Rhinella granulosa), uma Pseudoboa e alguns girinos.

Naquela noite saímos dirigindo pelas estradas. Capturamos várias cobras (Leptodeira, Leptophis), um anfisbeno atropelado e muitos sapos (Bufo [=Rhinella], Leptodactylus, Hyla e outros).

Laurie (quando nos aproximamos do restaurante para almoçar): “Essa comida é boa.”
Robin: “Como você pode saber?”
Laurie: ‘Ninguém parece estar ficando doente.’

Claro, o almoço foi carne de sol, que é carne salgada e pendurada ao sol para secar. Como Laurie alertou, a carga de bactérias pode ser bastante elevada, por isso esta aventura normalmente tem um custo digestivo. Isto é especialmente verdadeiro na estação chuvosa, quando a carne não seca bem. A indigestão é apenas o começo. Bastante experiência. Estava super salgado, o que provavelmente é a única coisa que não gostei nele. Porém, continuei provando bem até o dia seguinte. Que nojo. Infelizmente, o problema digestivo foi tal que tive que tomar Imosec para me sentir melhor. Moral da história: não se deve esperar enjôo imediato devido a uma refeição incompleta.

Anterior:
24 de junho de 1993

Próximo:
26 de junho de 1993
.
.
.
[en español]
25 de junio de 1993

Ahora que llegamos al norte de Brasil, nos propusimos buscar un sitio adecuado para trabajar. Laurie y Jan tenían ideas concretas sobre el tipo de bosque que buscaban. Hablamos con un chico de IBAMA que nos dio varias áreas para analizar. Condujimos por estos viejos caminos de tierra y no vimos mucho hasta que bajamos por el camino militar 10 km al norte de Caracaraí, que conducía al río Ajapurí. A diferencia de muchos de los pastizales de la zona, el bosque parecía semiintacto, que es lo que buscaban Laurie y Jan. Al otro lado del río hay una reserva yanomami. Este río forma parte de la cuenca del Río Branco, que cruzamos en ferry camino a Caracaraí y pasa justo al lado de ese pueblo.

Junto al río nos encontramos con el dueño de un rancho local, quien después de conversar un poco, accedió a dejarnos usar su tierra para recolectar. Incluso fue lo suficientemente amable como para dejarnos usar un edificio en desuso en la hacienda, que está a 40-50 km al oeste de Caracaraí. El propietario incluso consiguió que una mujer cocinara para nosotros, todo de forma gratuita. La mejor parte es que hay un bonito bosque detrás de la propiedad. Parece bastante prometedor. Como organizamos todo esto antes del almuerzo, pasamos la tarde mirando un área tipo cerrado que pasamos en las afueras de la ciudad. En esta zona encontramos algunos Bufo granulosus (actualmente Rhinella granulosa), una Pseudoboa y algunos renacuajos.

Esa noche salimos manejando por las carreteras. Capturamos varias serpientes (Leptodeira, Leptophis), un anfisbeno atropellado en la carretera y muchas ranas (Bufo [=Rhinella], Leptodactylus, Hyla y otros).

Laurie (mientras nos acercábamos al restaurante para almorzar): “Esa comida es buena”.
Robin: "¿Cómo puedes saberlo?"
Laurie: "Nadie parece estar enfermo".

Por supuesto, el almuerzo fue carne de sol, que es carne salada y colgada al sol para que se seque. Como advirtió Laurie, la carga bacteriana puede ser bastante alta, por lo que esta aventura suele tener un costo digestivo. Esto es especialmente cierto en la temporada de lluvias, cuando la carne no se seca bien. La indigestión es sólo el comienzo. Toda una experiencia. Estaba súper salado, que probablemente sea lo único que no me gustó. Sin embargo, seguí probándolo bien hasta el día siguiente. Qué asco. Desgraciadamente, el malestar digestivo fue tal que tuve que tomar Imosec para sentirme mejor. Moraleja de la historia: no se debe esperar una enfermedad inmediata por una comida incompleta.

Anterior:
24 de junio de 1993

Próximo:
26 de junio de 1993
.
.
.
[en français]
25 juin 1993

Maintenant que nous sommes arrivés dans le nord du Brésil, nous partons à la recherche d’un site adapté pour travailler. Laurie et Jan avaient des idées précises sur le type de forêt qu'ils recherchaient. Nous avons parlé à un gars d'IBAMA qui nous a donné plusieurs domaines à examiner. Nous sommes partis sur ces vieux chemins de terre et n’avons pas vu grand-chose jusqu’à ce que nous empruntions la route militaire à 10 km au nord de Caracaraí, qui menait au Rio Ajapurí. Contrairement à la plupart des pâturages de la région, la forêt semblait semi-intacte, ce que recherchaient Laurie et Jan. De l’autre côté de la rivière se trouve une réserve Yanomami. Cette rivière fait partie du bassin versant du Rio Branco, que nous avons traversé en ferry en direction de Caracaraí et qui passe juste à côté de cette ville.

Au bord de la rivière, nous avons rencontré un propriétaire de ranch local qui, après quelques conversations, a accepté de nous laisser utiliser ses terres pour collecter des fonds. Il a même eu la gentillesse de nous laisser utiliser un bâtiment inutilisé de la fazenda, située à 40-50 km à l'ouest de Caracaraí. Le propriétaire s'est même arrangé pour qu'une femme cuisine pour nous, le tout gratuitement. Le meilleur, c'est qu'il y a une belle forêt adossé à la propriété. Cela semble assez prometteur. Comme nous avions organisé tout cela avant le déjeuner, nous avons passé l'après-midi à explorer une zone de type cerrado que nous avons traversée juste à l'extérieur de la ville. Dans cette zone, nous avons trouvé du Bufo granulosus (actuellement Rhinella granulosa), un Pseudoboa et quelques têtards.

Cette nuit-là, nous sommes sortis sur les routes. Nous avons attrapé plusieurs serpents (Leptodeira, Leptophis), un amphisbénien tué par la route et de nombreuses grenouilles (Bufo [=Rhinella], Leptodactylus, Hyla et autres).

Laurie (alors que nous nous approchions du restaurant pour le déjeuner) : "Cette nourriture est bonne."
Robin : "Comment peux-tu le savoir ?"
Laurie : « Personne ne semble tomber malade. »

Bien sûr, le déjeuner était de la carne de sol, c'est-à-dire de la viande salée et suspendue au soleil pour sécher. Comme Laurie l’a prévenu, la charge bactérienne peut être assez élevée, donc cette aventure a généralement un coût digestif. Cela est particulièrement vrai pendant la saison des pluies, lorsque la viande ne sèche pas complètement. L'indigestion n'est que le début. Toute une expérience. C’était super salé, c’est probablement la seule chose que je n’ai pas aimée. Cependant, j'ai continué à bien le déguster jusqu'au lendemain. Beurk. Malheureusement, les troubles digestifs étaient tels que j'ai dû prendre Imosec pour me sentir mieux. Moralité de l’histoire : il ne faut pas s’attendre à une maladie immédiate suite à un repas sommaire.

Précédent:
24 juin 1993

Suivant:
26 juin 1993
.
.
.
[in het Nederlands]
25 juni 1993

Nu we in het noorden van Brazilië zijn aangekomen, zijn we op zoek gegaan naar een geschikte locatie om te werken. Laurie en Jan hadden specifieke ideeën over het soort bos dat ze zochten. We spraken met een man bij IBAMA die ons verschillende gebieden gaf om naar te kijken. We reden over deze oude onverharde wegen en zagen niet veel totdat we 10 km ten noorden van Caracaraí de militaire weg afdaalden, die naar de Rio Ajapurí leidde. In tegenstelling tot veel van de weilanden in de omgeving zag het bos er semi-intact uit, en dat is waar Laurie en Jan naar op zoek waren. Aan de andere kant van de rivier ligt een Yanomami-reservaat. Deze rivier maakt deel uit van de Rio Branco-afwatering, die we op weg naar Caracaraí met de veerboot zijn overgestoken en vlak naast die stad loopt.

Beneden bij de rivier ontmoetten we een plaatselijke rancheigenaar, die na een gesprek ermee instemde ons zijn land te laten gebruiken om geld in te zamelen. Hij was zelfs aardig genoeg om ons een ongebruikt gebouw aan de fazenda, 40-50 km ten westen van Caracaraí, te laten gebruiken. De eigenaar regelde zelfs dat een vrouw gratis voor ons kookte. Het beste deel is dat er een mooi bos is dat grenst aan het pand. Het ziet er redelijk veelbelovend uit. Omdat we dit allemaal vóór de lunch hadden geregeld, brachten we de middag door met rondkijken in een cerrado-achtig gebied dat we net buiten de stad passeerden. In dit gebied vonden we enkele Bufo granulosus (momenteel Rhinella granulosa), een Pseudoboa, en enkele kikkervisjes.

Die avond gingen we op pad over de wegen. We hebben verschillende slangen gevangen (Leptodeira, Leptophis), een door de weg gedode amphisbaeniaan, en veel kikkers (Bufo [=Rhinella], Leptodactylus, Hyla en anderen).

Laurie (toen we het restaurant naderden voor de lunch): “Dat eten is goed.”
Robin: “Hoe weet je dat?”
Laurie: ‘Niemand lijkt ziek te worden.’

Natuurlijk was de lunch carne de sol, dat is gezouten vlees dat in de zon wordt gehangen om te drogen. Zoals Laurie waarschuwde, kan de hoeveelheid bacteriën behoorlijk hoog zijn, dus er zijn meestal kosten aan dit avontuur verbonden. Dit geldt vooral in het natte seizoen, wanneer het vlees niet helemaal goed droogt. Indigestie is nog maar het begin. Een hele ervaring. Het was superzout, wat waarschijnlijk het enige is dat ik er niet lekker aan vond. Toch bleef ik het tot de volgende dag goed proeven. Bah. Helaas was de spijsvertering zo verstoord dat ik Imosec moest gebruiken om me beter te voelen. Moraal van het verhaal: onmiddellijke ziekte door een schetsmatige maaltijd mag niet worden verwacht.

Vorig:
24 juni 1993

Volgende:
26 juni 1993

Posted on Ιανουάριος 19, 2024 0133 ΜΜ by petezani petezani

Σχόλια

Δεν υπάρχουν ακόμα σχόλια

Προσθήκη σχόλιου

Συνδεθείτε ή Εγγραφή για να προσθέσετε σχόλια