24 June, 1993: Brazil

[in English]
24 June, 1993

By morning all the people were walking up to see what was going on. Of course, they’d stop and gawk at the weirdos camping on the Trans-Amazon Highway. Eventually, a bus pulled up on the far side of the stuck truck and used that bus to pull the stuck truck through. The truck in front of us (the one we had previously tied our hammocks to) tried to go through and got stuck as well. Of course, it took another hour to get that truck unstuck.

When they finally got that second truck out, we tried to make it through. The mudhole turned out to be about 2 or 3 meters deep with steep Amazonian clay walled on either side. There were 6 or 8 guys sitting on the wall of the rutted mudhole. Despite 4-wheel drive we were just about to get bogged down and royally stuck as well when several men jumped down and gave us a push. We shot out the other side and never looked back. We drove on as other cars began to make their way through. There was one other real mud hole, but we made it through no problems. The rest of the trip was very bumpy and muddy and not very pleasant, but passed without incident.

We did stop on the equator to have pictures taken at 60°38’45”W according to the GPS we had. By nightfall we were at Caracaraí, a small town south of Boa Vista, Roraima, and north of Manaus (~600 km).

On the entire trip to Caracaraí we caught two snakes out on the road: a Pseustes (currently Phrynonax) and a vine snake (Oxybelis). The Pseustes bit Laurie and caused him to bleed for quite a long time, which made him remark that the saliva may contain some anti-coagulating agents.

Previous:
23 June, 1993

Next:
25 June, 1993
.
.
.
[em português]
24 de junho de 1993

Pela manhã, todas as pessoas estavam se aproximando para ver o que estava acontecendo. Claro, eles parariam e ficariam boquiabertos com os esquisitos acampados na Rodovia Transamazônica. Eventualmente, um ônibus parou do outro lado do caminhão preso e usou esse ônibus para puxar o caminhão preso. O caminhão que estava à nossa frente (aquele onde havíamos amarrado nossas redes anteriormente) tentou passar e também ficou preso. Claro, demorou mais uma hora para destravar o caminhão.

Quando finalmente tiraram o segundo caminhão, tentamos passar. O buraco de lama tinha cerca de 2 ou 3 metros de profundidade, com paredes íngremes de argila amazônica em ambos os lados. Havia 6 ou 8 caras sentados na parede do lamaçal esburacado. Apesar da tração nas 4 rodas, estávamos prestes a ficar atolados e presos também quando vários homens pularam e nos deram um empurrão. Saímos do outro lado e nunca mais olhamos para trás. Seguimos em frente enquanto outros carros começavam a passar. Havia outro buraco de lama real, mas não tivemos problemas. O resto da viagem foi muito acidentado e lamacento e não muito agradável, mas transcorreu sem incidentes.

Paramos no equador para tirar fotos a 60°38’45”W de acordo com o GPS que tínhamos. Ao cair da noite estávamos em Caracaraí, uma pequena cidade ao sul de Boa Vista, Roraima, e ao norte de Manaus (~600 km).

Durante toda a viagem até Caracaraí pegamos duas cobras na estrada: uma Pseustes (atualmente Phrynonax) e uma cobra trepadeira (Oxybelis). O Pseustes mordeu Laurie e fez com que ele sangrasse por um longo tempo, o que o fez comentar que a saliva pode conter alguns agentes anticoagulantes.

Anterior:
23 de junho de 1993

Próximo:
25 de junho de 1993
.
.
.
[en español]
24 de junio de 1993

Por la mañana toda la gente se acercó para ver qué estaba pasando. Por supuesto, se detenían y miraban boquiabiertos a los bichos raros que acampaban en la autopista Transamazónica. Finalmente, un autobús se detuvo al otro lado del camión atascado y usó ese autobús para sacar el camión atascado. El camión que iba delante de nosotros (al que previamente habíamos atado nuestras hamacas) intentó pasar y también se quedó atascado. Por supuesto, tomó otra hora despegar el camión.

Cuando finalmente sacaron el segundo camión, intentamos pasar. El lodo resultó tener unos 2 o 3 metros de profundidad y paredes empinadas de arcilla amazónica a ambos lados. Había 6 u 8 tipos sentados en la pared del lodazal lleno de baches. A pesar de la tracción en las 4 ruedas, estábamos a punto de quedarnos atascados y atascados cuando varios hombres saltaron y nos dieron un empujón. Salimos disparados por el otro lado y nunca miramos atrás. Seguimos adelante mientras otros coches empezaban a abrirse paso. Había otro verdadero agujero de barro, pero lo superamos sin problemas. El resto del viaje fue muy accidentado y embarrado y no muy agradable, pero transcurrió sin incidentes.

Nos detuvimos en el ecuador para tomar fotografías a 60°38’45”W según el GPS que teníamos. Al caer la noche estábamos en Caracaraí, un pequeño pueblo al sur de Boa Vista, Roraima y al norte de Manaos (~600 km).

En todo el viaje a Caracaraí atrapamos dos serpientes en el camino: una Pseustes (actualmente Phrynonax) y una culebra de liana (Oxybelis). El Pseustes mordió a Laurie y le hizo sangrar durante bastante tiempo, lo que le hizo comentar que la saliva puede contener algunos agentes anticoagulantes.

Anterior:
23 de junio de 1993

Próximo:
25 de junio de 1993
.
.
.
[en français]
24 juin 1993

Le matin, tout le monde marchait pour voir ce qui se passait. Bien sûr, ils s’arrêteraient et regarderaient les cinglés qui campaient sur la route transamazonienne. Finalement, un bus s'est arrêté de l'autre côté du camion coincé et a utilisé ce bus pour faire passer le camion coincé. Le camion devant nous (celui auquel nous avions auparavant attaché nos hamacs) a tenté de passer et s'est également retrouvé coincé. Bien sûr, il a fallu encore une heure pour débloquer ce camion.

Quand ils ont finalement fait sortir le deuxième camion, nous avons essayé de passer. Le trou de boue s'est avéré avoir une profondeur d'environ 2 ou 3 mètres, avec des parois d'argile amazonienne abruptes de chaque côté. Il y avait 6 ou 8 gars assis sur le mur du trou de boue défoncé. Malgré les 4 roues motrices, nous étions sur le point de nous enliser et de nous retrouver royalement coincés également lorsque plusieurs hommes ont sauté et nous ont poussés. Nous avons tiré de l’autre côté et n’avons jamais regardé en arrière. Nous avons continué notre route tandis que d'autres voitures commençaient à nous frayer un chemin. Il y avait un autre véritable trou de boue, mais nous y sommes parvenus sans problème. Le reste du voyage a été très cahoteux et boueux et peu agréable, mais s'est déroulé sans incident.

Nous nous sommes arrêtés à l’équateur pour prendre des photos à 60°38’45”W selon le GPS dont nous disposions. A la tombée de la nuit nous étions à Caracaraí, une petite ville au sud de Boa Vista, Roraima, et au nord de Manaus (~600 km).

Pendant tout le voyage jusqu'à Caracaraí, nous avons attrapé deux serpents sur la route : un Pseustes (actuellement Phrynonax) et un serpent de vigne (Oxybelis). Le Pseuste mordit Laurie et le fit saigner assez longtemps, ce qui lui fit remarquer que la salive pouvait contenir des agents anticoagulants.

Précédent:
23 juin 1993

Suivant:
25 juin 1993
.
.
.
[in het Nederlands]
24 juni 1993

Tegen de ochtend kwamen alle mensen naar boven om te kijken wat er aan de hand was. Natuurlijk stopten ze en staarden naar de gekken die op de Trans-Amazon Highway kampeerden. Uiteindelijk stopte een bus aan de andere kant van de vastzittende vrachtwagen en gebruikte die bus om de vastzittende vrachtwagen erdoorheen te trekken. De vrachtwagen voor ons (waar we eerder onze hangmatten aan hadden vastgebonden) probeerde er doorheen te rijden en kwam ook vast te zitten. Natuurlijk duurde het nog een uur om die vrachtwagen los te krijgen.

Toen ze eindelijk die tweede vrachtwagen eruit kregen, probeerden we erdoorheen te komen. Het modderpoel bleek ongeveer 2 tot 3 meter diep te zijn, met aan weerszijden steile kleiwanden uit het Amazonegebied. Er zaten zes of acht mannen op de muur van de modderpoel. Ondanks de vierwielaandrijving stonden we op het punt vast te lopen en ook nog eens royaal vast te zitten toen verschillende mannen naar beneden sprongen en ons een duwtje gaven. We schoten de andere kant uit en keken nooit achterom. We reden verder terwijl andere auto's zich een weg baanden. Er was nog een echte modderpoel, maar daar kwamen we zonder problemen doorheen. De rest van de reis was erg hobbelig en modderig en niet erg prettig, maar verliep zonder incidenten.

We stopten wel op de evenaar om foto’s te laten maken op 60°38’45”W volgens de GPS die we hadden. Tegen de avond waren we in Caracaraí, een klein stadje ten zuiden van Boa Vista, Roraima en ten noorden van Manaus (~600 km).

Tijdens de hele reis naar Caracaraí vingen we twee slangen op de weg: een Pseustes (momenteel Phrynonax) en een wijnstokslang (Oxybelis). De Pseustes beet Laurie en zorgde ervoor dat hij een hele tijd bloedde, waardoor hij opmerkte dat het speeksel mogelijk antistollingsmiddelen bevatte.

Vorig:
23 juni 1993

Volgende:
25 juni 1993

Posted on Ιανουάριος 18, 2024 0256 ΜΜ by petezani petezani

Σχόλια

Δεν υπάρχουν ακόμα σχόλια

Προσθήκη σχόλιου

Συνδεθείτε ή Εγγραφή για να προσθέσετε σχόλια