30 June, 1993: Roraima, Brazil

[in English]
30 June, 1993

Odilon (still not sure how to spell this) left this morning. After breakfast I went out and began clearing and marking the trail along the stream. It will be for the orange trail. I cleared along the stream then it continued up into the forest. I got a Coleodactylus septentrionalis on the way. At the end of the trail, I saw something that looked like a marmoset. It was squirrel-like and had an orange-gold bushy tail. Maybe a golden marmoset

On my trip back to camp it started to rain. I stood under some thick leaves and watched it rain.It was amazing. Everything moved under the weight of the water. Everything ran wet and glistened in the mist. The roar of the rain splattering billions of leaves filled my ears. I didn’t get wet until big drops started falling through the leaves. So I decided to walk back and got soaked thoroughly.

After lunch I went back out and trail blazed a spur east off the orange trail. It went up the hill and on top before before I gave up. On it I found two Adenomera, an Allophryne, and a Leptodactylus under a log. I also saw two monkeys that looked similar to howlers, but didn’t make any noise. It just shook the tree for about 5 minutes then used brachiation along the canopy to disappear. Tomorrow, I want to continue with my trail making practices.

Laurie and Jan went to the river this afternoon to do laundry. On the way back Laurie caught a 2-m long Eunectes murinus crossing the road. Apparently, he didn’t have a rake to catch it, so had to do so without tools. The technique was to hold his open hand about 0.5 m in front of the snake as it lay on the road. He said it would look up at him, then crawl forward a few centimeters, then look up at him, then crawl forward. When it was under his hand, he just grabbed it at the neck so as to avoid getting bit. Slick. We (Laurie and I) went road driving before dinner hoping to find more snakes on the road, but came up empty.

At dinner we discussed manners as someone commented manners kind of disappear in the field. We joked that by the end of the trip Robin will be transformed from a nice, polite, well-mannered person to one with no manners at all (like others of us). So, then it was brought up that I seem to fit right in and how I was transformed in the field. Laurie goes ‘we had to clear Pete up to go in the field with us.’ We started talking about it more and Laurie said ‘Yeah, Pete will be at some interview for a job and he won’t get it cause he’s disgusting.’ We laughed about it for quite a while. I guess I’m not what you would call an overly clean person, by some definitions. That’s okay cause Americans are way too obsessed with cleanliness anyway.

POST-SCRIPT: turns out Laurie was more right than wrong…as usual.

After dinner Laurie and I hiked out the orange trail. We found 1 Uranoscodon superciliosus and one Rhinella granulosa.

Previous:
29 June, 1993

Next:
1 July, 1993
.
.
.
[em português]
30 de junho de 1993

Odilon (ainda não sei como se escreve isso) partiu esta manhã. Depois do café da manhã saí e comecei a limpar e marcar a trilha ao longo do riacho. Será pela trilha laranja. Limpei ao longo do riacho e ele continuou subindo pela floresta. Tenho um Coleodactylus septentrionalis a caminho. No final da trilha avistei algo que parecia um sagui. Era parecido com um esquilo e tinha uma cauda espessa laranja-dourada. Talvez um sagui dourado

Na minha viagem de volta ao acampamento começou a chover. Fiquei sob algumas folhas grossas e observei chover. Foi incrível. Tudo se movia sob o peso da água. Tudo ficou molhado e brilhava na névoa. O rugido da chuva espalhando bilhões de folhas encheu meus ouvidos. Não me molhei até que grandes gotas começaram a cair pelas folhas. Então decidi voltar e fiquei completamente encharcado.

Depois do almoço, voltei e a trilha abriu um contraforte a leste da trilha laranja. Subi a colina e cheguei ao topo antes de eu desistir. Nele encontrei duas Adenomera, uma Allophryne e uma Leptodactylus debaixo de um tronco. Também vi dois macacos que pareciam bugios, mas não faziam barulho. Ele apenas sacudiu a árvore por cerca de 5 minutos e depois usou a braquiação ao longo da copa para desaparecer. Amanhã quero continuar com minhas práticas de trilhas.

Laurie e Jan foram ao rio esta tarde lavar roupa. No caminho de volta, Laurie pegou uma Eunectes murinus de 2 m de comprimento atravessando a estrada. Aparentemente, ele não tinha um ancinho para pegá-lo, então teve que fazer isso sem ferramentas. A técnica consistia em manter a mão aberta cerca de 0,5 m à frente da cobra enquanto ela estava na estrada. Ele disse que olharia para ele, depois rastejaria alguns centímetros para frente, depois olharia para ele e depois rastejaria para frente. Quando estava sob sua mão, ele apenas agarrou-o pelo pescoço para evitar ser mordido. Liso. Nós (Laurie e eu) dirigimos antes do jantar na esperança de encontrar mais cobras na estrada, mas não encontramos nada.

No jantar, discutimos boas maneiras enquanto alguém comentava que as boas maneiras meio que desapareciam no campo. Brincamos que no final da viagem Robin se transformará de uma pessoa simpática, educada e bem-educada em uma pessoa sem nenhuma educação (como outros de nós). Então, aí foi levantado que eu pareço me encaixar e como fui transformado na área. Laurie disse 'tivemos que liberar Pete para ir a campo conosco'. Começamos a conversar mais sobre isso e Laurie disse: 'Sim, Pete estará em alguma entrevista para um emprego e ele não vai conseguir porque é nojento. ' Nós rimos disso por um bom tempo. Acho que não sou o que você chamaria de uma pessoa excessivamente limpa, segundo algumas definições. Tudo bem, porque os americanos são obcecados demais com limpeza de qualquer maneira.

PÓS-SCRIPT: Acontece que Laurie estava mais certa do que errada… como sempre.

Depois do jantar, Laurie e eu seguimos pela trilha laranja. Encontramos 1 Uranoscodon superciliosus e uma Rhinella granulosa.

Anterior:
29 de junho de 1993

Próximo:
1 de julho de 1993
.
.
.
[en español]
30 de junio de 1993

Odilon (aún no estoy seguro de cómo se escribe esto) se fue esta mañana. Después del desayuno salí y comencé a despejar y marcar el sendero a lo largo del arroyo. Será por el sendero naranja. Aclaré el arroyo y luego continué hacia el bosque. Tengo un Coleodactylus septentrionalis en camino. Al final del sendero, vi algo que parecía un tití. Parecía una ardilla y tenía una cola tupida de color naranja dorado. Tal vez un tití dorado

En mi viaje de regreso al campamento empezó a llover. Me paré debajo de unas hojas gruesas y vi llover. Fue increíble. Todo se movía bajo el peso del agua. Todo se mojó y brilló en la niebla. El rugido de la lluvia que salpicaba miles de millones de hojas llenó mis oídos. No me mojé hasta que empezaron a caer grandes gotas entre las hojas. Entonces decidí caminar de regreso y me empapé completamente.

Después del almuerzo volví a salir y el sendero abrió un ramal hacia el este desde el sendero naranja. Subió la colina y llegó a la cima antes de que me diera por vencido. En él encontré dos Adenomera, un Allophryne y un Leptodactylus debajo de un tronco. También vi dos monos que parecían aulladores, pero que no hacían ningún ruido. Simplemente sacudió el árbol durante unos 5 minutos y luego utilizó braquiación a lo largo del dosel para desaparecer. Mañana quiero continuar con mis prácticas de creación de senderos.

Laurie y Jan fueron al río esta tarde a lavar la ropa. En el camino de regreso, Laurie atrapó un Eunectes murinus de 2 m de largo que cruzaba la calle. Al parecer, no tenía rastrillo para atraparlo, por lo que tuvo que hacerlo sin herramientas. La técnica consistía en mantener la mano abierta aproximadamente 0,5 m delante de la serpiente que yacía en el camino. Dijo que lo miraría, luego se arrastraría hacia adelante unos centímetros, luego lo miraría y luego se arrastraría hacia adelante. Cuando estuvo bajo su mano, simplemente lo agarró por el cuello para evitar que lo mordieran. Resbaloso. Nosotros (Laurie y yo) condujimos por la carretera antes de cenar con la esperanza de encontrar más serpientes en el camino, pero no encontramos nada.

En la cena hablamos de modales y alguien comentó que los modales desaparecen en el campo. Bromeamos diciendo que al final del viaje, Robin se transformará de una persona agradable, educada y educada en una persona sin modales (como otros de nosotros). Entonces, luego se mencionó que parecía encajar perfectamente y cómo me transformé en el campo. Laurie dice: "Tuvimos que dejar que Pete fuera al campo con nosotros". Empezamos a hablar más sobre eso y Laurie dijo: "Sí, Pete estará en una entrevista para un trabajo y no lo conseguirá porque es asqueroso". ' Nos reímos de ello durante bastante tiempo. Supongo que no soy lo que llamarías una persona demasiado limpia, según algunas definiciones. Eso está bien porque, de todos modos, los estadounidenses están demasiado obsesionados con la limpieza.

POST-SCRIPT: resulta que Laurie tenía más razón que mal… como siempre.

Después de cenar, Laurie y yo caminamos por el sendero naranja. Encontramos 1 Uranoscodon superciliosus y una Rhinella granulosa.

Anterior:
29 de junio de 1993

Próximo:
1 de julio de 1993
.
.
.
[en français]
30 juin 1993

Odilon (ne sachant toujours pas comment épeler cela) est parti ce matin. Après le petit-déjeuner, je suis sorti et j'ai commencé à dégager et à baliser le sentier le long du ruisseau. Ce sera pour la piste orange. J'ai dégagé le long du ruisseau puis il a continué à remonter dans la forêt. J'ai un Coleodactylus septentrionalis en route. Au bout du sentier, j'ai vu quelque chose qui ressemblait à un ouistiti. Il ressemblait à un écureuil et avait une queue touffue orange-or. Peut-être un ouistiti doré

Lors de mon retour au camp, il a commencé à pleuvoir. Je me tenais sous des feuilles épaisses et je regardais pleuvoir. C'était incroyable. Tout bougeait sous le poids de l'eau. Tout était mouillé et brillait dans la brume. Le rugissement de la pluie éclaboussant des milliards de feuilles remplit mes oreilles. Je n’ai pas été mouillé jusqu’à ce que de grosses gouttes commencent à tomber à travers les feuilles. J'ai donc décidé de revenir à pied et je me suis complètement trempé.

Après le déjeuner, je suis ressorti et le sentier a tracé un éperon à l'est du sentier orange. Il a gravi la colline et atteint le sommet avant que j'abandonne. J'y ai trouvé deux Adenomera, un Allophryne et un Leptodactylus sous un rondin. J’ai aussi vu deux singes qui ressemblaient à des hurleurs, mais qui ne faisaient aucun bruit. Il a simplement secoué l'arbre pendant environ 5 minutes, puis a utilisé la brachiation le long de la canopée pour disparaître. Demain, je veux continuer mes pratiques de création de sentiers.

Laurie et Jan sont allés à la rivière cet après-midi pour faire la lessive. Sur le chemin du retour, Laurie a attrapé un Eunectes murinus de 2 m de long qui traversait la route. Apparemment, il n’avait pas de râteau pour l’attraper et a donc dû le faire sans outils. La technique consistait à tenir sa main ouverte à environ 0,5 m devant le serpent alors qu'il gisait sur la route. Il a dit qu'il le regarderait, puis ramperait en avant de quelques centimètres, puis le regarderait, puis ramperait en avant. Lorsqu'il l'avait sous la main, il l'attrapait simplement par le cou pour éviter de se faire mordre. Nappe. Nous (Laurie et moi) sommes partis en voiture avant le dîner dans l'espoir de trouver d'autres serpents sur la route, mais nous sommes revenus vides.

Au dîner, nous avons discuté des bonnes manières tandis que quelqu'un disait que les bonnes manières disparaissaient sur le terrain. Nous avons plaisanté en disant qu'à la fin du voyage, Robin sera transformé d'une personne gentille, polie et bien élevée en une personne sans aucune manière (comme d'autres d'entre nous). Alors, on a évoqué le fait que je semblais m'intégrer parfaitement et comment j'avais été transformé sur le terrain. Laurie dit "nous avons dû donner l'autorisation à Pete d'aller sur le terrain avec nous." Nous avons commencé à en parler davantage et Laurie a dit "Oui, Pete sera à un entretien pour un emploi et il ne l'obtiendra pas parce qu'il est dégoûtant". « Nous en avons ri pendant un bon moment. Je suppose que je ne suis pas ce qu’on pourrait appeler une personne trop propre, selon certaines définitions. Ce n’est pas grave, car de toute façon, les Américains sont bien trop obsédés par la propreté.

POST-SCRIPT : il s'avère que Laurie avait plus raison que tort… comme d'habitude.

Après le dîner, Laurie et moi avons parcouru le sentier orange. Nous avons trouvé 1 Uranoscodon superciliosus et une Rhinella granulosa.

Précédent:
29 juin 1993

Suivant:
1er juillet 1993
.
.
.
[in het Nederlands]
30 juni 1993

Odilon (weet nog steeds niet zeker hoe hij dit moet spellen) is vanochtend vertrokken. Na het ontbijt ging ik naar buiten en begon het pad langs de beek vrij te maken en te markeren. Het zal voor de oranje route zijn. Ik reed langs de stroom en ging vervolgens verder het bos in. Ik kreeg onderweg een Coleodactylus septentrionalis. Aan het einde van het pad zag ik iets dat op een zijdeaapje leek. Het leek op een eekhoorn en had een oranje-gouden borstelige staart. Misschien een gouden marmoset

Op de terugweg naar het kamp begon het te regenen. Ik stond onder een paar dikke bladeren en zag hoe het regende. Het was geweldig. Alles bewoog onder het gewicht van het water. Alles werd nat en glinsterde in de mist. Het gebrul van de regen die miljarden bladeren spetterde, vulde mijn oren. Ik werd pas nat toen er grote druppels door de bladeren begonnen te vallen. Dus besloot ik terug te lopen en werd grondig doorweekt.

Na de lunch ging ik terug naar buiten en het pad liep in oostelijke richting van het oranje pad af. Het ging de heuvel op en de top voordat ik het opgaf. Daarop vond ik twee Adenomera, een Allophryne en een Leptodactylus onder een boomstam. Ik zag ook twee apen die op brulapen leken, maar geen enkel geluid maakten. Hij schudde de boom slechts ongeveer 5 minuten en gebruikte vervolgens brachiatie langs het bladerdak om te verdwijnen. Morgen wil ik doorgaan met mijn trailmaking-praktijken.

Laurie en Jan zijn vanmiddag naar de rivier gegaan om de was te doen. Op de terugweg trof Laurie een 2 meter lange Eunectes murinus die de weg overstak. Blijkbaar had hij geen hark om hem te vangen, dus moest hij dat zonder gereedschap doen. De techniek was om zijn open hand ongeveer 0,5 meter voor de slang te houden terwijl deze op de weg lag. Hij zei dat hij naar hem op zou kijken, dan een paar centimeter naar voren zou kruipen, dan naar hem op zou kijken en dan naar voren zou kruipen. Toen hij het onder zijn hand had, pakte hij het gewoon bij de nek vast om te voorkomen dat hij gebeten werd. Glad. Wij (Laurie en ik) gingen voor het eten op pad in de hoop nog meer slangen op de weg te vinden, maar kwamen leeg aan.

Tijdens het diner bespraken we manieren, terwijl iemand opmerkte dat manieren in het veld verdwijnen. We grapten dat Robin aan het einde van de reis zal zijn getransformeerd van een aardige, beleefde, welgemanierde persoon in iemand zonder manieren (zoals anderen van ons). Dus toen werd ter sprake gebracht dat ik er precies bij lijk te passen en hoe ik in het veld werd getransformeerd. Laurie zegt: ‘We moesten Pete toestemming geven om met ons mee het veld in te gaan.’ We begonnen er meer over te praten en Laurie zei: ‘Ja, Pete zal op een sollicitatiegesprek zijn voor een baan en hij zal het niet krijgen omdat hij walgelijk is. 'We hebben er een hele tijd om gelachen. Volgens sommige definities ben ik niet wat je een al te schoon persoon zou noemen. Dat is prima, want Amerikanen zijn sowieso veel te geobsedeerd door reinheid.

POSTSCRIPT: het blijkt dat Laurie meer gelijk dan ongelijk had… zoals gewoonlijk.

Na het eten wandelden Laurie en ik over het sinaasappelpad. We vonden 1 Uranoscodon superciliosus en één Rhinella granulosa.

Vorig:
29 juni 1993

Volgende:
1 juli 1993

Posted on Ιανουάριος 19, 2024 0536 ΜΜ by petezani petezani

Σχόλια

Δεν υπάρχουν ακόμα σχόλια

Προσθήκη σχόλιου

Συνδεθείτε ή Εγγραφή για να προσθέσετε σχόλια